Με αφορμή το UFC 303 του Σαββάτου που μας πέρασε, ας δούμε λίγο θέμα του "στυλιστικού εγωϊσμού" στο MMA.
Εδώ θα δώσουμε δύο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα απ' το συγκεκριμένο event διαχείρισης ενός αγώνα.
Αρχικά τι είναι ο στυλιστικός εγωϊσμός;
Δεν είναι ένας επίσημος όρος, εννοείται, αλλά είναι η εμμονή ορισμένων μαχητών με κλίση σε μια συγκεκριμένη πτυχή των ΜΜΑ, να μην την αποχωρίζονται και να προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι όλων αποκλειστικά και μόνο σε αυτό το κομμάτι του αγώνα.
Ας φέρουμε εδώ στη μνήμη μας τι συνέβη στο πρόσφατο main event με Alex Pereira και Jiri Prochazka.
O Prochazka συστήθηκε προ λίγων ετών στον χώρο του MMA ως ένας καθαρόαιμος striker με ένα ανορθόδοξο στυλ, πιο κοντά στο Muaythai.
Μετά από δύο αγώνες στη διοργάνωση απέδειξε πως είναι ένας απίστευτος striker και αφού διέλυσε δύο πολύ καλούς μαχητές πήρε την ευκαιρία για τίτλο απέναντι σε έναν καθαρόαιμο grappler, τον Alex Teixeira, απ' τον οποίον πήρε και τη ζώνη. Σε αυτόν τον αγώνα όμως απέδειξε ότι είναι πολύ καλός και στο έδαφος, κάτι το οποίο δεν ξέραμε. Έπειτα, είχε έναν πολύ άσχημο τραυματισμό και εγκατέλειψε τη ζώνη, την οποία διεκδίκησε ξανά τον περασμένο Νοέμβριο αυτή τη φορά απέναντι στον Alex Pereira, έναν απ' τους καλύτερους κικμπόξερ όλων των εποχών και ίσως τον καλύτερο striker στην ιστορία του UFC.
Αφού έχασε με ΤΚΟ, πήρε ευκαιρία για ρεβάνς το περασμένο Σάββατο, όπου έχασε με ΚΟ χωρίς να είναι ανταγωνιστικός σε καμία στιγμή του αγώνα.
Ο προβληματισμός όλων είναι γιατί δεν χρησιμοποίησε σχεδόν καθόλου στους δύο αγώνες το στοιχείο της πάλης το οποίο μας έχει δείξει ότι κατέχει, ενώ ο Alex Pereira έχει φανεί πως εκεί μειονεκτεί.
Αρκετοί μαχητές, αρνούνται να αποδεχτούν ότι κάποιος άλλος είναι καλύτερος από τους ίδιους στο στοιχείο που τους διακρίνει και δεν προσπαθούν να βρουν λύσεις σε άλλους τομείς του αγώνα.
Ο Jiri Prochazka είναι ένας από αυτούς τους μαχητές… Η ομάδα του δεν τον βοήθησε να δει αυτή τη λάθος προσέγγιση και κάπως έτσι η καριέρα του κρέμεται από μια λεπτή κλωστή!
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν θεωρώ ότι αν πάλευε θα νικούσε. Πιθανότατα πάλι να έχανε με τον ίδιο τρόπο, απλώς είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός σημαντικού λάθους των αθλητών στις μεικτές πολεμικές τέχνες.
Στην αντίθετη κατεύθυνση κινήθηκε όμως ο Ian Garry. O Ιρλανδός Garry είναι και αυτός ένας εξαίρετος striker που δεν μας είχε δείξει μέχρι στιγμής τις παλαιστικές του ικανότητες.
Το περασμένος Σάββατο αντιμετώπισε τον Michael Page, που και ο ίδιος είναι ένας εξαιρετικός striker.
O Garry όταν είδε πως δεν μπορεί να τα βάλει με την ταχύτητα στο striking του Page, μετέφερε τον αγώνα στο έδαφος κάτι το οποίο δεν περίμενε κανείς. Και έτσι πήρε μια νίκη κερδίζοντας δύο γύρους μόνο και μόνο απ' το wrestling του, με σχεδόν μηδενικό damage μάλιστα. Ο Garry δεν βάλθηκε να αποδείξει πως είναι καλύτερος striker, αλλά βάλθηκε να αποδείξει (και το έκανε) ότι είναι καλύτερος MMAer.
Τέλος, να τονίσουμε πως ένας μαχητής δύσκολα μπορεί να αποδεχτεί ότι δεν είναι καλύτερος από έναν άλλον στο δικό του στυλ και η ομάδα του του πρώτα από όλα θα πρέπει να του το επισημαίνει ώστε να έχουν έτοιμο ένα Plan B, σε περίπτωση που το καθιερωμένο τους παιχνίδι δεν έχει αποτέλεσμα και δεν «τους βγαίνει» στην εξέλιξη του ματς.
πηγή : MMA Eagle
Διαβάστε ακόμα :
