Σε ηλικία 42 ετών ο σπουδαίος Άνθρωπος Βαγγέλης Ζαμπράκας που ήταν επίσης και ένας φοβερός αθλητής και πρωταθλητής της Πάλης, έφυγε από τη ζωή μετά από πρόβλημα που αντιμετώπιζε με την καρδιά του.
Ο Βαγγέλης Ζαμπράκας ξεκίνησε την πάλη σε ηλικία 8 ετών επηρεασμένος από τον μεγαλύτερο αδερφό του.
Έχοντας την υποστήριξη της οικογένειας και του πατέρα του ξεκίνησε προπονήσεις στον ‘Πανελλήνιο’ έχοντας πρώτο προπονητή τον Θανάση Ζαφειρόπουλο.
Ο Ζαμπράκας κατάφερε να ξεχωρίσει από τα πρώτα του βήματα στους παίδες και μετέπειτα στους νέους.
Στη φωτογραφία ο Βαγγέλης Ζαμπράκας με τον αδερφό του
Στις μεγαλύτερες διακρίσεις του συγκαταλέγονται το Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στους Παίδες και ακόμα το Παγκόσμιο μετάλλιο επίσης στους Παίδες.
Αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδος στην Ελληνορωμαϊκή πάλη σε ηλικία 30 ετών, παλαιότερα έμπαινε στις 3άδες και μέχρι πριν δύο χρόνια ήταν ενεργός αθλητής. Εκπροσώπησε το Εθνόσημο ακόμα και σε παγκόσμιους αγώνες Bετεράνων.
Όνειρό του ήταν να γίνει Ολυμπιονίκης, όμως ένας τραυματισμός στον ώμο σε ηλικία 19 ετών και χειρουργεία που ακολούθησαν δεν του επέτρεψαν να το πραγματοποιήσει. Αθλητές που κέρδιζε εκείνη την εποχή μετέπειτα έγιναν Ολυμπιονίκες.
Ένας άνθρωπος ταγμένος στο άθλημα της Πάλης το οποίο αγάπησε και λάτρεψε όσο τίποτα στη ζωή του, υπηρετώντας το με σύνεση και καθαρή ψυχή!
Σε ανάρτησή του πριν δύο χρόνια έγραψε:
«Είμαι 40 χρονών, ακόμα παλεύω γιατί αγάπησα αυτό το άθλημα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο...όταν ήμουν μωρό έλεγα <<Θεέ μου θέλω να γίνω ολυμπιονίκης και μετά ας κοιμάμαι στα παγκάκια>>δεν ήθελα ποτέ μου λεφτά ,σιχαίνομαι το χρήμα, μου αρέσει η ταπεινότητα στον άνθρωπο. Για την πάλη θυσίασα τα πάντα δουλείες λεφτά όλα τα έδωσα όλα…»
Κάπου αλλού στην ανάρτησή του έγραφε:
«Η πάλη είναι το ομορφότερο άθλημα στον κόσμο και διδάσκει Ήθος, Σεβασμό, Ταπείνωση και Σκληρή Δουλειά, αλλά πάνω από όλα Ανθρωπισμό.»
Κλείνοντας το κείμενό του τότε πριν 2 χρόνια, έλεγε:
«Κάθομαι και σκέφτομαι πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που περνάνε το δικό τους Γολγοθά,και πως η δική μας <<αδικία είναι ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ>> μπροστά στη δική τους αδικία...κι όμως δεν παραπονιούνται και άλλοι που τα έχουν όλα κλαίγονται...κάθε μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας είναι μέρα που πρέπει να λέμε Δόξα Τω Θεώ, Δόξα Τω θεώ για όλα ακόμα και για την αναπνοή μας...κάποιος κάποτε παραπονιόταν ότι δεν είχε παπούτσια...ώσπου μια μέρα σταμάτησε να παραπονιέται...είχε δει κάποιον που δεν είχε πόδια...
(Βαγγέλης Ζαμπρακας)»
Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους του, για έναν Πρωταθλητή Παλαιστή και Άνθρωπο όπως ο Βαγγέλης Ζαμπράκας.
Διαβάστε ακόμα :