O Kέβιν Μπιλάλ Φαουάζ μετάσχει ως Άγγλος, σε έξι διαφορετικές διοργανώσεις πυγμαχίας. Σε μια, είχε πάρει και το χρυσό. Υπήρχε ένα θέμα: η Αγγλία δεν τον αναγνώρισε ως υπήκοο της, πριν συμπληρωθούν 16 χρόνια δικαστικής διαμάχης. Την κέρδισε τον περασμένο Ιούνιο.
Στο μεσοδιάστημα έχασε το σπίτι του, τη σύζυγο του, την ευκαιρία να βγάλει εκατοντάδες χιλιάδες λίρες μέσω του μποξ ή έστω να μπορεί να βρει μια όποια δουλειά, για να ζήσει. Δυο φορές συνελήφθη και μεταφέρθηκε σε κέντρο κράτησης προσφύγων, προς απέλαση, ενώ οι αρχές ήξεραν πως δεν μπορεί να απελαθεί, γιατί δεν τον αναγνώριζε καμία χώρα.
Το Sky Sports του ζήτησε να πει την πρώτη λέξη που θα του ερχόταν στο μυαλό, στο άκουσμα του 'παιδική ηλικία'. Η απάντηση ήταν μονολεκτική: 'βασανιστήριο'. Ο Κέβιν Μπιλάλ Φαουάζ είδε για πρώτη φορά το φως στη Νιγηρία (3/4/1988), χώρα που δεν δίνει υπηκοότητα σε όποιους γεννιούνται επί των εδαφών της. Η μητέρα του ήταν μετανάστρια από το Μπενίν και ο πατέρας του από το Λίβανο. Ούτε ο ένας, ούτε η άλλη είχαν τη νιγηριανή υπηκοότητα.
Επίσης, δεν είχαν την παραμικρή συναίσθηση ότι είχαν γίνει γονείς Η μητέρα του 'με χτυπούσε καθημερινά, με μανία' και ο πατέρας του περιοριζόταν σε κάτι guest star εμφανίσεις. “Η μαμά μου δεν είναι καλός άνθρωπος. Με γέννησε, αλλά δεν με γνώρισε ποτέ. Οι γονείς μου είχαν θέματα. Δεν τα είχαν καλά με τον εαυτό τους και 'έβγαζαν' πάνω μου το θυμό τους. Υπήρχαν φορές που με χτυπούσαν τόσο πολύ, που αιμορραγούσα από πολλά διαφορετικά σημεία του σώματος μου -το πρόσωπο, το στήθος, την πλάτη, παντού. Και δεν ένιωθαν τύψεις. Έτσι μεγάλωσα, ως παιδί”. Στο σχολείο τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. “Ήμουν πολύ λευκός για είμαι μαύρος και πολύ μαύρος για να είμαι λευκός”, με το bullying να προστίθεται σε όσα είχε να αντιμετωπίσει. “Όλοι μου έλεγαν να γυρίσω στη χώρα μου. Τους έλεγα πως έχω γεννηθεί στη Νιγηρία. Δεν τους ένοιαζε. Αυτό που έκαναν ήταν να με απομονώσουν”.
Θύμα ανθρώπινου trafficking
Όταν ήταν 8 τον απομάκρυναν από τη μητέρα του. “Με πήγαν σε έναν υποτιθέμενο 'θείο', στο Λάγος, ο οποίος υποτίθεται πως θα με βοηθούσε να βρω τον πατέρα μου και να ζήσω μαζί του, στο Λονδίνο”. Το ταξίδι έγινε όταν ήταν 14. Η μητέρα του είχε ήδη δολοφονηθεί, σε πορεία θρησκευτικού χαρακτήρα. “Είχα να δω τον μπαμπά μου, άπειρα χρόνια. Ήταν επιχειρηματίας και δεν εμφανιζόταν συχνά σπίτι. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ενθουσιασμένος”. Από το αεροδρόμιο τον πήγαν σε ένα σπίτι “όπου πίστευα πως μια μέρα θα εμφανιζόταν ο πατέρας μου, να με πάρει. Δεν ήλθε ποτέ”. Στο σπίτι αυτό δεν υπήρχαν άλλα παιδιά. Υπήρχε μια κυρία “που με χτυπούσε. Υπάρχουν κάποιοι που νιώθουν καλά όταν χτυπούν παιδιά -διαφορετικά αισθάνονται ότι χάνουν τον έλεγχο που 'χουν πάνω τους.Ήμουν ανήλικος. Καθάριζα, μαγείρευα. Ζούσα σαν σκλάβος και δεν μου επιτρεπόταν να φύγω. Δεν μπορούσα να πάω στο σχολείο ή οπουδήποτε άλλου. Ήμουν θύμα trafficking, σύγχρονης δουλείας και η κυβέρνηση έχει τα αποδεικτικά στοιχεία, στα χέρια της".
Άρχισε να το 'σκάει' για κάποιες ώρες, από το σπίτι “ώστε να μαζέψω το κουράγιο και να φύγω από εκεί, μια μέρα”. Αυτό έγινε όταν ήταν 15. Ένας άνδρας τον είδε να κλαίει μόνος, στο δρόμο. “Με πήγε στην πρόνοια. Από εκεί πήγα σε άλλο σπίτι, στο Δυτικό Λονδίνο με μικρά παιδιά -σαν και εμένα-, τα οποία είχαν διώξει από τα σπίτια τους, οι γονείς τους”. Έμεινε εκεί ένα χρόνο, πριν μεταφερθεί σε σπίτι με μεγαλύτερους εφήβους. Έως τότε ήταν ορφανός και από πατέρα. Το σπίτι που τον είχαν στείλει ήταν σε κακόφημη γειτονιά και εκείνος έκανε ό,τι όλοι οι άλλοι. Τον έσωσε η πυγμαχία. Τη γνώρισε μια 'μέρα του αθλητισμού' που έκανε το Brunel University. “Από την πρώτη επαφή, συνειδητοποίησα πως είναι κάτι που μου αρέσει πολύ”. Από τους πρώτους μήνες ήταν ξεκάθαρο πως έχει ταλέντο. Χρειάστηκε λίγους μήνες για να αρχίσει να νικά μεγαλύτερους, σε ηλικία, αντιπάλους που έκαναν χρόνια μποξ.
Πέραν της πυγμαχίας, γνώρισε και μια γυναίκα, με την οποία παντρεύτηκε, ενώ πήρε και δίπλωμα γυμναστή. Του πρόσφεραν και δουλειά. Δεν μπορούσε να τη δεχθεί, γιατί δεν είχε χαρτιά. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν μπορούσε να συνεχίσει τις σπουδές -αφού δεν είχε το δικαίωμα να αιτηθεί φοιτητικού δανείου.
Στα 18 τελείωσε η άδεια παραμονής που του είχαν δώσει, με την είσοδο του στη χώρα (ήταν μέχρι την ενηλικίωση). Αιτήθηκε επέκτασης. Περίμενε μια απάντηση για τα 16 επόμενα χρόνια. Στο μεσοδιάστημα, είχε δώσει στη Μεγάλη Βρετανία χρυσό μετάλλιο (στην κατηγορία light middleweight της Amateur Boxing Association το 2012, όταν αντιμετώπισε εκπροσώπους από τη Νιγηρία) και φόρεσε το εθνόσημο, συνολικά έξι φορές. Του είχαν προσφέρει συμβόλαιο για να γίνει επαγγελματίας. Συνοδευόταν με αμοιβή 200.000 λιρών. Δεν μπορούσε να το δεχθεί για το λόγο που δεν γινόταν να μετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, παρ' ότι πληρούσε τις προϋποθέσεις: ήταν άπατρις.
Αυτό σήμαινε και ότι δεν μπορούσε να βρει μια, την όποια, δουλειά για να ζήσει. Στα 18 έκανε αίτηση νέας αδείας παραμονής. Στα 32 την πήρε. Αυτό έγινε τον περασμένο Ιούνιο. Ακόμα θυμάται το τηλεφώνημα που δέχθηκε από δικηγόρο, ενώ ήταν στο λεωφορείο. “Ένιωσα ένα συναίσθημα που δεν είχα βιώσει ποτέ άλλοτε. Κατέβηκα από το λεωφορείο και φίλησα το οδόστρωμα. Δεν με ένοιαζε ο Covid-19. Έκλαιγα σαν παιδί. Έως τότε ήμουν ένα νούμερο (F1289212) για το Home Office”. Η άδεια έχει διάρκεια 30 μήνες. “Μετά πρέπει να ξαναπεράσω από τη διαδικασία και αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνω για μια δεκαετία. Και μετά δεν ξέρω πόσο πρέπει να περιμένω, για να πάρω την υπηκοότητα. Παρ' όλα αυτά, ένιωσα πως μπορώ να αναπνεύσω πια”. Προφανώς δεν έχει τελειώσει κάτι. Σημείωσε και ότι κινήθηκε νομικά εναντίον του Home Office, για όσα του στέρησε στα χρόνια που δεν του αναγνώριζε τα δικαιώματα του.
Το Σεπτέμβριο υπέγραψε συμβόλαιο με την MTK Global των 300 πυγμάχων, με το πρώτο όνομα στη λίστα να είναι αυτό του Τάισον Φιούρι και ακολούθως ήλθε στη ζωή μας ο Covid-19 -και η άνω τελεία σε όλες τις διοργανώσεις. Αλλά και κορονοϊό να μην είχαμε, εκείνος δεν έχει πάρει ακόμα την έγκριση της ομοσπονδίας, στην αίτηση του για έκδοση επαγγελματικής άδειας. Έπρεπε να δώσει 160 λίρες -ενώ χρωστάει 5.000 σε όσους τον βοηθούν να μη ζει στο δρόμο και να τρώει.
Τον συνέλαβαν, γνωρίζοντας πως δεν μπορούν να τον απελάσουν
Έχω παραλείψει ωστόσο, κάποια πράγματα που θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις γιατί δεν αισθάνεται κάποιο φόβο. Για αρχή, την πρώτη δεκαετία από την ενηλικίωση του και μετά είχε αιτηθεί αδείας παραμονής μέσω γάμου και ως άστεγος. Την πρώτη φορά, στην αίτηση υπήρχαν υπογραφές γνωστών πυγμάχων, που διαβεβαίωναν ότι μπορεί να 'βγάζει' 230.000 λίρες από την πυγμαχία, αν γίνει επαγγελματίας. Απορρίφθηκαν από το Home Office, το τμήμα της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου που είναι υπεύθυνο για τους πρόσφυγες, την ασφάλεια και την έννομη τάξη. Εποπτεύει και εκδίδει βίζες. Όπως και συλλαμβάνει και απελαύνει. Αυτή ήταν η εξέλιξη της πρώτης αίτησης του Φαουάζ, που είχε ήδη απορριφθεί από τη Νιγηρία και το Λίβανο -πατρίδα του πατέρα του, ο οποίος ωστόσο δεν είχε ασχοληθεί με το να τον αναγνωρίσει ως γιο του, πριν πεθάνει. “Δεν μπορούσα να δουλέψω ή να πάρω κάποιο βοήθεια από το κράτος. Άρα δεν μπορούσα να επιβιώσω”. Έχασε το σπίτι του. Ζούσε ως άστεγος (είχε ήδη χωρίσει από τη σύζυγο του) και με τη βοήθεια αυτών που του έδιναν μεροκάματο, για να καθαρίζει το τοπικό γυμναστήριο πυγμαχίας. Εκεί τον συνέλαβαν την πρώτη φορά, το 2017, 'πατώντας' σε συλλήψεις του για παραπτώματα -κατοχή κάναβης, οδηγούσε χωρίς ασφάλεια και graffiti-, όταν ήταν έφηβος και ενώ ήταν σε εξέλιξη η Operation Nexus που είχε ως στόχο 'την απέλαση ξένων εγκληματιών'.
Διαβάστε περισσότερα ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ...
πηγή : contra.gr
